ဒီရွာမှာ အောစာအုပ်

ဒီရွာမှာ အပိုင်း(၁) ေ ရးသားသူ  #နတ်ဆေး တင်ဆက်သူ MoeNya …အိမ်ပြန်ချင်တယ် …အု …ဝူးးး…ဝူးးးးဝူးးးးးး (သီချင်းဆိုသံ) "ဖောင်း… ခွပ်!!…'' "အောင်မငီးးးးးးဗျ…'' "အိမ်ပြန်ချင်တာကိုယ့်ဖာသာပြန်ပါလားကွ... ခွေးအူသလို ငါ့အိမ့်ရှေ့လာအူနေရလား '' သူကြီးဘခက် သူ့အိမ်ရှေ့ညကြီးအချိန်မတော် ဂီတာတီးသီချင်းလာဆိုကြသော ရွာမှ ကာလသားများကို လေးဂွဖြင့် ထုလွှတ်နေသည်။ အပျိုဖြန်းလေးဖြစ်လာသော သမီးဖြစ်သူ အိဝါကို လာပိုးပန်းကြတယ်ဆိုတာ သူသိပြီးသား ။ ဦးဘခက် မကြာခဏဆိုသလို ယခုလိုပင်ဂွနဲ့ ထုလွှတ်ရလေသည်။ အမှတ်မရှိတဲ့ ကာလသားများကလဲ အထုခံပြီး တရက်နှစ်လောက်ငြိမ်နေပြီးရင် ပြန်ရောက်လာစမြဲ။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသဲကွဲပဲပုဆိုးခေါင်းမြီးခြုံကာ ထွက်ပြေးသွားကြမှ တံခ့ါးပိတ်ကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ညကစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ခဲ့ရသော သူကြီးဘခက် မနက်မိုးလင်းအိပ်ရာထတော့လဲ ဒေါသထွက်စရာဖြင့် ကြုံရပြန်သည်။ အိမ်အောက်ထပ်ဆင်ခဲ့တော့ အောင်မောင်းကို မျက်နာငယ်လေးနဲ့တွေ့ရသည်။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ပြောလို့ အောင်မောင်း ညက ဘာလုပ်သွားတယ်ဆိုတာ  ဦးဘခက်သိထားပြီးပြီ။ "အောင်မောင်း… မင်း ညက ငါ့မိန်းမဖင်ကို သရေကွင်းနဲ့ ပစ်တယ်ဆို'' "ပစ်မိပါတယ်… သူကြီး'' "မင်းငါ့ကိုစိန်ခေါ်တာလား အောင်မောင်း'' အောင်မောင်းမျက်နာ ဇီးရွက်လောက်ပဲ ရှိတော့သည်။ "ဒီလိုပါသူကြီး… တမင်တကာပစ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ညကကျနော် ချက်ကြီးတို့ဆိုင်ကအပြန် သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ သူကြီးတို့အိမ်နားမှာ ပေါက်မယ်လုပ်နေတုန်း သူကြီးတို့ခြံအတွင်းထဲက ဒေါင့်မှာ လှုပ်စိလှုပ်စိတွေ့တာနဲ့ အနားကပ်ကြည့်တာ အကွက်အကွက်တွေနဲ့ မြွေပဲဟ ဆိုပြီး  စိတ်ယားတာနဲ့ သရေကွင်းနဲ့ပစ်လိုက်တာ အားးး ဆိုတဲ့ အော်သံကြီးကြားမှ သူကြီးကတော် ဒေါ်ရီရီကြီးမှန်းသိရတာပါ .. သူကြီးကတော်ကလဲ ပါတိတ်အကွက်ကြီးဝတ်ထားတာဆိုတော့ မသဲမကွဲနဲ့မြွေထင်ပြီးပစ်မိတာပါ'' "မြွေလို့ထင်ရအောင်… ငါ့မိန်းမဖင်က လုံးလုံးသေးသေးလေးမို့လားကွ'' "အို…  ကိုဘခက်ကလဲ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ မသိဘူး ကလေးတွေအရှေ့'' ဘေးမှာရှိနေတဲ့ဒေါ်ရီရီ ကသူ့ယောကျ်ား ဦးဘခက်ကို တံတောင်နဲ့တွက်ရင်းပြောသည်။ "နင်အသာနေစမ်း …ရီရီ… ဒီကောင် ငါ့ပစ္စည်းကိုထိနေတာ … အဲလေ … ငါ့ကို ပမာမခန့်လုပ်နေတာ'' အောင်မောင်းကဆက်ပြီးပြောသည်။ "မသေးပါဘူး သူကြီး …သူကြီးကတော်ဖင်ကြီးက အကြီးကြီးပါ'' အောင်မောင်းစကားကြားပြီးနောက် ဒေါ်ရီရီ ရှက်ရှက်နဲ့အိမ်ပေါ်သို့ပြေးတက်သွားသည်။ "ဟေ့ရောင် …တော် …ငါ့မိန်းမဖင်ကို မင်းဘာမှဝေဖန်စရာမလိုဘူး'' "ကျနော်က သူကြီးမေးလို့ပြောတာပ့ါ'' "ဒါဆိုညကဂီတာတီးတဲ့အဖွဲ့ထဲမှာ မင်းလဲပါတာပေါ့'' "မပါရပါဘူး သူကြီးရယ်… ချက်ကြီးဆိုင်က အဖြုလေးမော့ပီး ပြန်ခဲ့တာပါ အဲ့ဒီအုပ်စုနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး'' "ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပလေ့စေ …သွားတော့'' အောင်မောင်း ကိူပြောဆိုဆုံးမလွှတ်ပြီး ထွက်သွားတော့မှ ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ဒေါ်ရီရီရှိရာ အိမ်ပေါ်သို့တက်သွားတော့သည်။ "ရီရေ …ကိုကိုခက်အတွက် မနက်စာလေး အဆင်သင့်ဖြစ်ပလား'' "ရှင့်သမီးကို စီစဉ်ခိုင်းလိုက်…'' "ရီကလဲကွယ် သမီးက ရွာတယ်သွားတယ် မဟုတ်လား… ပီးတော့ ကိုကိုခက်ပြောတဲ့ မနက်စာဆိုတာ အဲ့ဒါမှမဟုတ်ပဲနဲ့ သိရဲ့သားနဲ့  … ခွိခွိ…'' "အု့ိ …သွားပါမျက်နာလဲမသစ်ရသေးပဲနဲ့…'' ဦးဘခက် သူ့မိန်းမ ဒေါ်ရီရီကိုဖင်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ "တောက်… ငါလိုးမသား အောင်မောင် ဒီဖင်ကို မြွေဖင်နဲ့မှားစရာလား စကောလောက်ရှိတဲ့ ဖင်ကြီးကို သူ့မို့လို့ကွာ ဒါမှမဟုတ် ရီရီကများ သူ့ကိုတမင်ဖင်လှန်ပြလိုက်လို့ ဒီကောင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ လုပ်မိလုပ်ရာများ လုပ်လိုက်သလားလို့'' "ရှင်နော် … ကျမကသူ့ကို ဘာကိစ္စလှန်ပြရမှာလဲ ရှင်နဲ့ကို မြဒင် …နှစ်ယောက်ပဲ ပြ… ပြ…'' "အားးး…'' မြဒင် အသံကြားတာနဲ့  ဦးဘခက် ဒေါ်ရီရီ စောက်ပတ်ထဲလီးနဲ့အနောက်မှ အားဖြင့် ဆောင့်ထည့်သည် ။ ကျောင်းတော်က ရန်စရှိခဲ့တဲ့ မြဒင်ကို ဘခက် အခုထိမကျေနပ်သေး မြဒင်ဆိုတာ သူတို့ရွာရဲ့ တဖက်ကမ်းကြိုက်ကုန်းရွာက ရွာသူကြီး ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဘခက်နဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ဘခက်  ဝါဝါမြင့်ကို ကြိုက်တုန်းက မြဒင်က အောင်သွယ်ပေးခဲ့တာ အောင်သွယ်ရင်း အောင်သွယ်ရင်း မြဒင်က အောင်သွယ်ဇာတ်ကပြခဲ့ပြီး ဘခက်ကြိုက်နေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကို ခိုးပြေးပါလေရော ဘခက် ခမျာ စောက်ရှက်တွေလုံးလုံးကွဲ သူ ဝါဝါမြင့်ကို ကြိုက်နေတာ တရွာအသိ နောက်ဆုံးအရှက်ပြေ မြဒင်ရဲ့ အရင်ရည်းစားဟောင်း ရီရီခင့် ကို ဘခက်ခိုးပြေလိုက်တယ်။ မြင်ဒင်ကလဲ ဝါဝါမြင့်ကို မခိုးပြေးခင် ရီရီခင်နဲ့ ကြိုက်နေကြတာ ပြောရရင် ဘခက်နဲ့ရီရီခင်က ဘဝတူတွေပေါ့။ ရီရီခင်က မလှလို့ မြဒင်က ပစ်ပြေးတာလားဆိုပြန့်တော့လဲ ဒီလိုလဲမဟုတ်  ရီရီခင်ရောဝါဝါမြင့်ပါ လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမလှလေးတွေ အိမ်ထောင်တွေကျပြီး အသက်တွေ ကြီးလာကြတော့ စိတ်ကြီးပြီး ဒေါ်သထွက်လွယ်တာကလွှဲလို့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ရှိတဲ့ ဘခက်ကို ရွာလူကြီးအဖြစ် ခန့်လိုက်ကြတယ် ။ ဘခက် ရွာသူကြီးဖြစ်တော့ အသက် ၄၀ပဲ ရှိသေးတယ်။ မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးကတော့ သူနဲ့ မြဒင်ထက် သုံးလေးနှစ်လောက်ငယ်သည်။ ကံတူအကျိုးပေးလို့ဆိုရလောက်အောင်ပဲ အဲ့ဒီချိန်နဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ကြိုက်ကုန်းရွာက မြဒင်ကလဲ သူ့အဖေရွာသူကြီးသေတော့ သူက သူကြီးဖြစ်လာတယ်။ ဘယ်လိုတွေဖြစ်လာလဲတော့ မသိပေမဲ့ ဘခက် ကတော့ သူရွာသူကြီးဖြစ်လာပုံက ပိုပြီးဂုဏ်ရှိတယ်ဆိုပြီး မြဒင်ကို စကားစစ်ထိုးနေကြ မြဒင်တို့ကြိုက်ကုန်းရွာနဲ့ ဘခက်တို့ ကျွန်းတောင်ရွာက ချောင်းလေးပဲခြားထားတာ တောင်ကျရေကျပြီဆိုရင် ရွာနှစ်ရွာရဲ့ ကမ်းစပ်နားအထိရေတွေလျှံသွားတတ်တဲ့ ချောင်းစပ်ကရွာတွေ  ။ အိမ်နံရံကိုလက်ထောက်ခိုင်းပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးနေတဲ့ ဘခက် ပြီးခါနီးတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ရီရီခင့် စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်ကာငြီးတွားမိသည်။ "ကောင်းလိုက်တာ… ဝါဝါရယ်'' "ဘာရယ်… ဘယ်သူ့နာမည်ခေါ်လိုက်တာလဲ'' ဒေါ်ရီရီ သူ့ထဘီကိုဆွဲချလိုက်ရင်း ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဦးဘခက်ကိုမေးလိုက်သည်။ "အဲ…  ရီရီ လို့ပြောတာပါ… မိန်းမကလဲ ဟိ'' "ကျမကြားလိုက်ပါတယ်… ဝါဝါဆိုတဲ့နာမည်'' "မင်း နားကြားလွှဲတာပါ မိန်းမရယ်… ဟီးး'' ဒေါ်ရီရီ သူ့ယောကျ်ားဘခက်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း "ဟင်း … ဟိုကောင်မကဖြင့် ကိုမြဒင်လိုးထားလို့ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေနေလောက်ပြီ ဒါတောင် ရှင်က သွားရည်တမြှားမြှားနဲ့မျော်နေတုန်းလား'' "ရီကလဲကွာ …ကိုကိုခက် ယောင်သွားလို့ပါဆို'' "ဒါပဲနော် …ရုတ်ရုတ်တော့မလုပ်နဲ့ ရှင့်ဖက်က ခြေလှမ်းပျက်လို့ကတော့ ကျမလဲကိုမြဒင်ကို ကုန်းပေးလိုက်ဖို့ ဝန်မလေးဘူး'' "ဟုတ်ပါ့မလား မိန်းမရယ် ဟိုက မင်းကို မလိုချင်လို့မှ ပစ်သွားတာ မဟုတ်ဘူးလား '' "ဟုတ်မနေဘူး… ရှင့်ကောင်မ ဝါဝါက… ဟိုဟာပြ ဒီဟာပြပြီး မြူှဆွဲသွားလို့ ကိုမြဒင်က တဒင်က စိတ်ယိုင်ပြီးပါသွားတာ'' "မင်း ကမြဒင်လီးကိုလွှမ်းနေတယ်ပေါ့လေ'' ဘခက် နည်းနည်းတင်းသွားသည်။ "ရှင့်ကိုအရင်ပြောရမှာ… ရှင် ဝါဝါစောက်ပတ်ကို တောင့်တနေတာထည့်ပြောအုံးလေ'' တကယ်တမ်းပြောရရင် ဘခက်နဲ့ ဝါဝါမြင့်က ဘာမှမဖြစ်ခဲ့။ ရီရီခင်နဲ့မြဒင်သာ အလွန်အကျွံတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာ ဘခက် တခါတလေ ညနေစောင်းလို့ ကြိုက်ကုန်းရွာဖက်က အပေါင်းအသင်းတွေဆီကို လှေနဲ့ သွားသွားလည်တတ်တဲ့အချိန်မျိုးဆိုရင် တခါတလေ ချောင်းစပ်ကခြုံကောင်းကောင်းထဲမှာ မြဒင်နဲ့ရီရီခင်တို့လိုးပွဲကြီးကို အမြဲချောင်းမြောင်းအားပေးနေကြ ဝါဝါမြင့်ကတော့ မြဒင်တို့ရွာကပဲ  သူနဲ့တရွာထဲ ရီရီခင်ကလဲ မြဒင်တို့ရွာအထိသွားကုန်းတတ်သလို မြဒင်ကလဲ သူတို့ရွာအထိလာပြီး ရီရီခင်ကိုဖြုတ်နေကြဆိုတာ လည်ပင်းဖက်ပေါင်းစဉ်အချိန်က မြဒင်ပြောပြထားလို့ ဘခက်သိနေသည်။ အဲ့ဒီတုန်းက ရီရီခင်ဟာ သူ့မိန်းမဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘခက် ထင်မထားခဲ့။ တယောက် တခွန်းပြောဆိုနေကြရာမှ သမီးဖြစ်သူ အိဝါ ရွာထဲက ရောက်လာမှ ရပ်သွားကြသည်။ နှင်းရည် နဲ့ အိဝါ လို့ဆိုလိုက်ရင် ကျွန်းတောင်ရွာတင်မက ကြိုက်ကုန်းရွာ အပါအဝင်တခြားအနီးအနားကရွာများအထိပါ မသိသူမရှိလောက်အောင်ပဲ  ပျိုပျိုအိုအို ပုရိသယောကျ်ားများရဲ့ပါးစပ်ဖျားတွင်ရေပန်းစာသော မိန်းမချောလေးနှစ်ဦးအဖြစ်ထင်ရှားသည်။ အိဝါကိုတော့ သူ့အဖေ သူကြီးဘခက်ရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ပေါ်တင်မပိုးပန်းဝံ့သော်လဲ လစ်ရင်လစ်သလိုတော့ ဖွန်ကြောင်တတ်ကြသည်။ နှင်းရည်ကတော့ ကျွန်းတောင်ရွာသူစစ်စစ်မဟုတ် သူ့အကိုတရောက်နဲ့ ရေကြည်ရာမြက်နုရာရှာရင်း တခြားနယ်မှ ပြောင်းရွှေ့လာကြသူများဖြစ်ကြပြီး ယခုဆိုရင် ကျွန်းတောင်ရွာ၌ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတဆိုင် ဖွင့်ထားနိုင်တဲ့အထိ အဆင်ပြေနေကြသည်။ မျက်နာပေးချိုပြီး ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတဲ့အပြုံပိုင်ရှင် နှင်းရည်ကို ရွာခံလူများကလဲ ခဏတွင်းမှာပဲ ခင်မင်သွားကြသည်။ ယောကျ်ားလေးများက အဆိုးဆုံးဟုဆိုလျှင် ပိုမှန်လောက်မည်။ ဦးဘခက်တို့ ငယ်ငယ်ကရွာလို့ဆိုလိုက်လျှင် အိမ်ခြေ ၁၀၀ ဝန်းကျင်လောက်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ ရွာငယ်လေတွေဖြစ်သော်လဲ နောက်ပိုင်း ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်လာကြတဲ့သူတွေကြောင့် တချို့ရွာတွေဆိုလျှင် အိမ်ခြေ ၁၀၀၀ လောက်ပင်ရှိနေပြီ။ အနီးအနား တခြားရွာတွေ ရှိသော်လဲ တောရွာနှင့်မလိုက်ဖက်လှအောင်ပဲ မိန်းမချောလေးနှစ်ဦး နှင်းရည်နှင့်အိဝါတို့ရှိသည့် ကျွန်းတောင်ရွာက တခြားရွာများထက် ပို၍ နာမည်ကြီးသည်။ အိဝါ ကအသက် ၁၆နှစ်အရွယ်ရှိပြီး နှင်းရည်ကတော့ ၂၅နှစ်ရှိပြီ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်စလုံး၌ မတူညီတဲ့ အလှတမျိုးစီရှိကြသော်လဲ တူညီတဲ့အလှကတော့ ဖင်ကြီးတွေက တောင့်တင်းပြီး အချိုးအစားကျလှပကြခြင်းပင် အိဝါကလဲ အသက်သာငယ်သေးတာ တင်ပါးကြီးတွေကတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ရီရီလိူပဲ ကားစွင့်နေသည်။ သမီးလိုချင် အမေကြည့်ဆိုသည့်စကားက အိဝါတို့သားအမိကို ကြည့်ပြီးမှန်ကြောင်းသက်သေပြနေသည်။ ယနေ့တွင်တော့ အလှဘုရင်မလေး နှင်းရည်တို့အိမ်တွင် လူတွေစုဝေးနေကြသည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ထဲရှိသည့် နှင်းရည်းအတွက် အားကိုရာမရှိတော့ သူမအကို လှမောင် တရောက် လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လောက်ထဲက တောထဲသွားရင် ပျေက်သွားသည်မှာ ယခုအချိန်ထိ ပြန်ပေါ်မလာတော့ ရွာသားတွေကတော့ တောင်ကျရေနဲ့ ပါသွားလောက်ပြီ တချို့ကလဲ နယ်ကျွံ့သွားလို့ သူပုန်တွေဖမ်းသွားလောက်ပြီဟု အမျိုးမျိုးထင်ကြေပေးပြောနေကြသည်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိ သတင်းအစအန မရတော့ ဘာ ဖြစ်မှန်းမသိတဲ့အကိုအတွက် နှင်းရည် ဘုန်းကြီးပင့်ကာ တရားနာ ဆွမ်းကျွေး လုပ်လိုက်ရတော့သည်။ အိမ်အပြင်တွင် ဧည့်သည်များကို ဧည့်ခံစကားပြောနေသည့် နှင်းရည် သူမမျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်များဖြင့်စို့နေသည်။ ရွာဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ကာလသား ကာလသမီးများကလဲ ဝိုင်းဝန်ကူညီ လုပ်ကိုင်ပေးနေကြသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် လဖက်ရည်  အဖန်ရည် လဖက်ပွဲ တု့ိကို ပြင်ဆင်ကာနေကြတဲ့ ကာလသားများထဲမှ  စံထူး ကလဖက်ခွက်ကိုင်ကာထရပ်လိုက်ပြီး နှင်းရည်စားဖို့ သွားပို့အုံးမှပါ ။ "ဟေ့ကောင်… စံထူး …မင်းလက်ထဲက လဖက်ခွက်ကို အခုချက်ချင်းပြန်ချလိုက်စမ်း …… အဲ့ဒါ ငါသွားပို့မလို့'' ဘေးမှ ပန်းကန် ဆေးနေတဲ့  သံချောင်း  စံထူးကို တားလိုက်သည်။နှင်းရည်နဲ့ပတ်သက်ရင် သူတို့အမြဲကိုက်နေကြ သံချောင်နဲ့စံထူး တရောက်နဲ့တယောက်အပြန်အလှန် သူပို့မယ် ငါပို့မယ်လုပ်နေကြတုန်း ဆူဆူညံညံ အသံများကြောင့် အိမ်အပြင်မှ ကာလသားခေါင်း နက်ကျော် ဝင်လာသည်။ "ဟေ့ရောင်တွေ… မင်းတို့က လူလိုနားမလည်တာလား သူတပါး ပူဆွေးသောကရောက်နေပါတယ်ဆိုမှ မင်းတို့က ပူညံ့ပူညံ့နဲ့ ဘာတွေစခွက်လုနေတာလဲ … … ဒီလဖက်ခွက်က ဘာလုပ်တာလဲ'' နက်ကျော်  စံထူးနဲ့သံချောင်း တရောက်တခြမ်းစီ ကိုင်ထားတဲ့ လဖက်ခွက်ကိုလက်ညိုးထိုးပြရင်း မေးသည်။ "နှင်းရည်စားဖို့သွားပို့မလို့ပါ'' သံချောင်း နဲ့စံထူး ပြိုင်တူလိုပင်ဖြေမိကြသည်။ နက်ကျော် သူတို့နှစိယောက်လက်ထဲက လဖက်ခွက်ကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း... "ပေး …မလိုဘူး… ငါသွားပို့မယ် … အနှင်းလေးဆာနေရောပေါ့'' ဟုဆိုကာ စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နာနဲ့ အိမ်ပြင်ပြန်ထွက်သွားမှ သံချောင်းနှင့်စံထူးဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ "ဒီလူကြီး နှစ်ကောင်စားပြီး ကင်းဝင်သွားတာပဲ'' >>>>> ဧည့်သည်တွေကိုဧည့်ခံကျွေးမွှေးလို့ပြီးသွားမှ  ကိုယ့်ရွာက လူပျို အပျို ရွာခံတွေ ထမင်းစားကြရတာက ရွာရဲ့ထုံစံ နေ့လည် ၁၂နာလောက်မှာ အားလုံးပြီးသွားကြတော့ သူ့ခေါင်း ကိုယ့်ခေါင်းအလှည့်ကျတဲ့ လူပျိုအပျိုတွေ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားသောက်ကြသည်။ လူပျိုဝိုင်း နဲ့ အပျိုဝိုင်း သပ်သပ်စီခွဲစားကြပေမဲ့ ရဲလေး   အောင်မောင် နဲ့ဖိုးထောင် တို့သုံရောက်ကတော့ ယောကျ်ားလေးဝိုင်မှာ ပြည့်နေတာကြောင့် လွှတ်နေတဲ့ အိဝါနဲ့ ခင်မှုန် နှစ်ရောက်ထဲရှိတဲ့မိန်းကလေးဝိုင်းမှာ သွားထိုင်လိုက်ကြတယ်။ သူကြီးသမီးပေမဲ့ မာန်မာန မရှိသဘောကောင်းတဲ့ အိဝါက ရဲလေးတို့ယောကျ်ားလေး သုံးယောက်ပန်ကန်ထဲကို အရင်ဟင်းခတ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ "အိဝါ … ငါတို့လဲ အသားစားတတ်ပါတယ်ဟဲ့ … နင့်ဟာကကြည့်အုံး ရဲလေးပန်းကန်ထဲတော့ အသားတုံးလေးတွေကြီးပဲ ဖိုးထောင်နဲ့ ငါ့ပန်းကန်ထဲကျတော့ အရိုးပုံကြီးပဲ'' အောင်မောင်းက သူ့ပန်းကန်းထဲက ကြက်ခြေထောက်ရိုးကို ကိုင်ပြကာပြောနေသည်။ "ကိုအောင်မောင်းကလဲ …ဘယ်သိမလဲ အိဝါလဲ ဒီလိုပဲ ပန်းကန်ထဲကဟာ ခတ်ထည့်ပေးလိုက်တာကို'' အိဝါက ရဲလေးမျက်နာကို တချက်ကြည့်ကာ မျက်နာလေးရဲသွားပြီး ထမင်းငုံ့စားနေသည်။ "မင်းတို့ကလဲ စမနေပါနဲ့တော့… အိဝါ ရှက်နေပါအုံးမယ် ကိုယ့်ဟာကိုသာထည့်စားတော့'' ရဲလေး အိဝါဘက်ကဝင်ပြောပေးလိုက်တယ်။ အိဝါ သူ့အပေါ်ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာ သူသိသလို သူနဲ့အနီးကပ်ပေါင်းနေတဲ့ ဖိုးထောင်နဲ့ အောင်မောင်းလဲသိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရဲလေး ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့ သူ့မှာ နှင်းရည်ရှိနေလို့။ နှင်းရည်းကို သူဖွင့်ပြောတော့ နှင်းရည်က စဉ်းစားမယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့ပေမဲ့ ရဲလေး အဖြေကို ကြိုသိနေတယ် လို့ခံစားနေရတယ်။ နှင်းရည်ကလဲ သူ့ကို လိုက်လိုက်လျောလျောရှိတာ သူများတွေနဲ့မတူ အခွင့်အရေးပေးတာကိုကြည့်ပြီး သူ့အပေါ်နှင်းရည်လဲ ချစ်နေတယ်ဆိုတာ ရဲလေးရိပ်မိသည်။ မိန်းကလေးပီပီ စဉ်းစားမယ်လို့ပြောတာ သဘာဝကျတယ်ဆိုပြီး အဖြေကိုစောင့်နေတုန်း မတော်ရသေးတဲ့ ယောက်ဖလောင်းကြီး လှမောင်က မာလကီးယားသွားသောကြောင့် အခြေအနေတွေ ငြိမ်သွားမှ နှင်းရည်ဆီကအဖြေတောင်းရမယ်လို့ ရဲလေး ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ အိဝါ ဆိုတာကလဲ လွန်ခဲ့တဲ့ လေး ငါးနှစ်ကဆိုရင် တကယ့်ကို ချာတိတ်လေး ရေချိုးရင်တောင် ဖင်တုန်းလုံးချိုးတုန်း ဒီနှစ်ပိုင်းရောက်မှ မြို့ကနေ ကျောင်းသွားတက်ပြီးပြန်လာမှ မမှတ်မိလောက်အောင်ကို ထွားလာတာ အိဝါဆိုတာကို ကောင်းကောင်းတောင် သတိမထားမိသေးတဲ့ အချိန်ထဲက ရဲလေးက နှင်းရည်ကို မျက်စိကျနေတာ ချောင်းစပ်မှာ ရေခပ်ဆင်းတဲ့အချိန် ရေချိုးဆင်းတဲ့ အချိ်န်မျိုးဆိုရင် ထွာဆိုင် သေးသေးလေးအောက်က တုန်ခါနေတဲ့နှင်းရည်ရဲ့ တင်သားကြီးတွေက ရွာထဲက ယောကျ်ားသားတွေရဲ့ ပြစ်မှားရာ ဘုံပစ်မှတ်တစ်ခုလိုတောင်ဖြစ်နေပြီ  နှင်းရည်ကို လိုချင်တဲ့တချို့ ကာလသားတွေဆိုရင် သူ့အကို လှမောင်ကို ချက်ကြီးဆိုင်မှာမျက်နှာချိုသွေး အရက်တိုက် ဖင်ခံပေါင်နေတဲ့ ကောင်တွေဆိုလဲရင် ဒုနဲ့ဒေး။ အခုလှမောင် သေသလား ရှင်သလားမသိ ပျောက်သွားတာကိုတောင် ရွာထဲက လူပျိုကာလသားတွေ အရက်တိုက်လွှတ်လိုက်လို့ မူးမူးရူးရူးနဲ့ သွားချင်ရာသွားပြီး တောင်ကျရေနဲ့ ပါသွားတာလဲဖြစ်နိုင်တာပဲ ဆိုတဲ့ လူကြီးပိုင်းတွေရဲ့ ထင်ကြေးတွေကိုလဲကြားနေရသည်။ မြို့မှာကျောင်းတက်ပြီးပြန်လာတဲ့ အိဝါလေး အရွယ်ရောက်လို့ တသွေးတမွှေးလှလာတာ မြင်ကြတွေ့ကြရတဲ့ အခါကျပြန်တော့လဲ အလုပ်မရှိ သန်းရှာ အတင်းတုတ်နေကြတဲ့ ရွာလယ်ပိုင်းက ဒေါ်စိန်တင်တို့လို မိန်းမကြီး တွေပါးစပ်က နှင်းရည်တော့ စိတ်ညစ်စရာတွေ နည်းနည်းလျော့သွားတော့မှာပဲတဲ့ အိဝါ ဘက်ကို လှည့်ကြအုံးမယ်လေ ဆိုပြီးပြောတတ်ကြသည်။ တကယ်တမ်းကျပြန်တော့ ဒေါ်စိန်တင်တို့ပြောသလောက်လဲ မဟုတ်။ အိဝါကို ပိုးချင်ပန်းချင်ကြပေမဲ့လဲ့ သူ့အဖေ သူကြီးဘခက်ကို လန့်ရတာကြောင့် အခုချိန်အထိ ဘယ်ကာလသား တရောက်တလေမှ ပေါ်တင်မကပ်ရဲ ညရေးညတာ။ တခါတလေ ဂီတာတီးသီချင်းသွားဆိုတာတောင် ဦးဘခက် လေးဂွနဲ့ထုလွှတ်တတ်လို့ နောက်ပိုင်း အသွားအလာကျဲသွားကြသည်။ မကျဲလို့လဲမရ ဦးဘခက်အရင် ရွာသူကြီးလုပ်သွားတဲ့ ဦးငွေရ လက်ထက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးကလဲ ရှိသေးတာကြောင့် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့သေနတ်နဲ့ပစ်လွှတ်မှာလဲကြောက်ကြရသည်။ ရဲလေး ကိုယ်တိုင်ကလဲ နှင်းရည်မရှိရင် နှင်းရည်ထက်အရင်  အိဝါကိုတွေ့ခဲ့ရင် သူလဲ တခြားကာလသားတွေနည်းတူ အိဝါကို ပိုးပန်းမိလိမ့်မည် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်စလုံးကလဲ ရွှေးချယ်ရခက်လောက်အောင်ပဲ မျက်နာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက အစ ချောမောလှပ ပြည့်စုံကြတယ်မဟုတ်လား။ စားသောက်ပြီးလို့ အိုးခွက်ပန်းကန်တွေ သိမ်းဆည်းပြီး ကိုယ့်အိမ်သူ့အိမ်ပြန်ခါနီးတော့ ရဲလေး  နှင်းရည်းကို ညနေကြရင် သူပြန်လာခဲ့မယ်လို့လဲ ပြောသွားသည်။ သွားရမဲ့ လမ်းကလဲ တလမ်းထဲဖြစ်လို့  ရဲလေး  ဖိုးထောင် အောင်မောင် အိဝါ  နဲ့ ခင်မှုန် တိုံ့အားလုံး အတူတူပြန်ခဲ့ကြတယ်။ စကားတပြောပြောနဲ့ လျှောက်လာခဲ့ကြပြီး အိဝါတို့အိမ်နားနီးတော့  သူနဲ့ဘေးချင်းယှဉ်လျှက်လျှောက်လာတဲ့ အိဝါကို နှုတ်ဆက်မလို့လုပ်နေတဲ့ ရဲလေး ကို အောင်မောင်းက စသလိုနဲ့ အိဝါဖက်ကို တွန်းလိုက်တယ်။  စကားပြောမလို့ မျက်နာလှည့်နေတဲ့ ရဲလေးကိုယ်က အိဝါဖက်ကိုယိုင်သွားပြီး အိဝါ ရဲ့ပါးလေးတဖက်ကို မထိတထိလေးနမ်းမိသွားတော့ အိဝါ ရဲလေးကို အံ့သြသလိုနဲ့ကြည့်လာပြီး… "ကိုရဲလေး အရမ်းဆိုးတာပဲ…''  ဟုဆိုကာ သူ့အဖော် ခင်မှုန့်ကိုတောင် မနှုတ်ဆက်နိုင်တော့ပဲ သူတို့အိမ်ဆီ ပြေးထွက်သွားသည်။ ခြံတံခါးနားရောက်တော့ ရဲလေး ဖက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးတဲ့အမူအရာမရှိပဲ ကျေနပ်သလို ပြုံးပြကာ အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတော့သည်။ သူ့ကိုပြုံးပြကာ ထွက်သွားတဲ့ အိဝ ါ ကို ကြည့်၍ ရဲလေး ရင်မောလာသည်။ ဒီရွာကိုပြန်ရောက်တာ လပိုင်းလောက်ပဲ ရှိသေးတဲ့ အိဝါ က သူ နဲ့ နှင်းရည် အကြောင်းမသိသေးဘူးထင်တယ်လို့လဲ တွေးနေမိသည်။ အိဝါ မရှိတော့မှ ရဲလေး အောင်မောင် ကိုနရင်းရိုက်တော့သည်။ "ဖွတ်ကျား… မင်းအမှတ်မရှိသေးဘူးလား … ဒေါ်ရီရီ ဖင်သရေကွင်းနဲ့ပစ်လို့ သူကြီးအကြိမ်းခံထားရတာ မေ့နေပြီလား … အခုငါ့ကိုပါ ထဲဆွဲထည့်နေတာလား'' အောင်မောင်းက ရဲလေးနားနားကပ်ကာ ခင်မှုန် မကြာအောင် ကပ်ပြောလိုက်သည်။ "ရွှေးပေတော့ …နှင်းရည် နဲ့ အိဝါ ဘယ်သူ့ရွှေးမလဲ '' လို့တိုးတိုးပြောသည်။ ရဲလေး အောင်မောင်ကို ဘာမှပြန်မပြောမိ။ လောလောဆယ်သူသိတာ နှင်းရည် ဆီကအဖြေရဖို့ပဲမဟုတ်လား။ ခင်မှုန်အိမ်ကို အရင်ရောက်ပြီး ရဲလေးအိမ်ရောက်တော့ အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့ ရဲလေးကို ဒီတခါဖိုူးထောင်က… "အဖုတ် နှစ်ပြားနဲ့အလုပ်များလိုက်အုံးဟေ့ … '' လို့အော်ပြောသွားသေးသည်။ ရဲလေး မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ အိမ်ထဲဝင်သွားခဲ့သည်။ ညနေစောင်းလို့ မိုးချုပ်ကာနီးတော့ ရဲလေး နှင်းရည်တို့အိမ်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်ပြန်တယ်။ အရင်က သူ့အကို လှမောင်နဲ့ နှစ်ယောက်နေပေမဲ့ လှမောင် သေသွားပြီးမရှိတဲ့နောက်ပိုင်း  တစ်အိမ်လုံး နှင်းရည် တရောက်ပဲရှိတော့တယ်။ အိပ်တော့လဲ တရောက်ထဲ။ မြို့ပြလိုနေရာမျိုးမှာဆိုရင် မိန်းကလေးတရောက်ထဲ နေဖို့ရာမလုံခြုံနိုင်သော်လဲ  အိမ်တွေကလဲ ကပ်လျှက် တရောက်နဲ့တရောက် မသိသူမရှိတဲ့ရွာလိုနေရာမှာတော့ သိပ်ကိစ္စမရှိ တချို့အိမ်လေးတွေဆိုရင် တံခါးပင်မရှိ။ ရဲလေး အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ နှင်းရည်ကိုမတွေ့ရ အခါတိုင်း ဒီလိုအချိန်ဆို နှင်းရည်တို့ဆိုင်မှာ ဈေးလာဝယ်တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ လူပျိုလှည့်လာကြတဲ့ ရွာထဲကကောင်တချို့ကို တွေ့ရတတ်ပေမဲ့ ဒီနေ့တာ့ လှမောင် ရဲ့ ဆွမ်းကျွေးနာရေလိုဖြစ်နေတဲ့အတွက် တစ်ရောက်မှ မတွေ့ရ။ နှင်းရည်ကိုလဲ မတွေ့ရလို့ အိမ်ပေါ်မှာမးလာဆိုပြီး အော်ခေါ်မလို့လုပ်နေတုန်း နောက်ဖေးတံခါးမှ ထဘီရင်လျှားပီး တဘက်လေးခြုံကာ ဝင်လာတဲ့နှင်းရည်ကို ရဲလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းရည်ကလဲ သူ့ကိုမြင်တော့... "ရောက်နေတာကြာပြီလား'' "အခုလေးတင်ပဲ'' "ငါရေချိုးနေလို့'' "အင်း'' ဒီရွာမှာက ရေချိုးရင် ချောင်ထဲသွားးချိုးရင်ချိုး မချိုချင်ရင် ကိုယ့်အိမ်ကဘုံဘိုင်တွင်းမှာချိုး တချို့အိမ်တွေမှာဆို ဘုံဘိုင်တွင်းတောင်မရှိ ချောင်းထဲပဲ သွားချိုးကြတာများသည်။ နှင်းရည်က ရဲလေးကို... "ခဏစောင့် အဝတ်စားလဲလိုက်အုံးမယ် '' ဆိုပြီး အပေါ်ထပ်တက်သွားသည်။ လှေကားထစ်အတိုင်း တက်သွားတဲ့ ရေလဲထဘီ အောက်က နှင်းရည်ရဲ့တုန်ခါနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး သူ့ပေါင်ကြား လက်ရောက်သွားကာ လေပူကြီးမှုတ်ထုတ်မိသည်။ ခဏကြာတော့ အဝတ်အစားလဲပြီး နှင်းရည်ပြန်ဆင်းလာသည်။ သနပ်ခါးတောင် မလိမ်းခဲ့ သူ့ဘေးနာဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့နှင်းရည်ကို ရဲလေး မေးလိုက်တယ်။ "နင်နေကောင်းတယ် မဟုတ်လား…'' "ကောင်းပါတယ်'' "ညအိပ်ရတာရော အဆင်ပြေလာ… အိပ်ရဲတယ် မဟုတ်လား'' "အင်း …မအိပ်ရဲစရာမရှိပါဘူး… တခါတလေ ဘေးအိမ်က ဒေါ်သုန့် သမီးနွယ်နီလာအိပ်ကူတယ်'' "အော်…  နင်အဆင်ပြေရင်ပီးတာပါပဲ နွယ်နီ လာမအိပ်တဲ့ ညတွေဆိုလဲပြောလေ… ငါလာအိပ်ကူမယ်'' "ဟယ်… ဖြစ်မလား '' ရဲလေး နှင်းရည်ကိုအစိုးရိမ်လွန်စွာနဲ့ မစဉ်းစားပဲ ပြောမိသည်။ "ဟီးး ငါစိုးရိမ်လွန်သွားလို့ပါ '' ဆိူတော့ နှင်းရည်က သူ့ဆံပင်အုံကြား လက်လေးနဲ့ထိုးဖွကာပြုံးနေသည်။ ရဲလေး  နှင်းရည်ရဲ့ချစ်စဖွယ် ပုံစံလေးကိုကြည့်ကာ အသဲယားလာပြီး အခုပဲ အဖြေတောင်းရမလား စဉ်းစားမိပေမဲ့ ဒီနေ့မှသူ့အကို ဆွမ်းကျွေးတရားနာလုပ်ပြီးတာကို တွေးမိပြီး မတောင်းဖြစ်ပြန်။ အကင်းပါးတဲ့ နှင်းရည်ကလဲ ရဲလေး ဘာပြောချင်တယ်ဆိုတာကိုရိပ်မိေ့တာ့... "နင်ဘာပြောချင်တယ် ဆိုတာသိတယ် '' ဆိုပြီးရဲလေးကိုပြောလာသည်။ ရဲလေး ဝမ်းသာသွားသည် နှင်းရည် လက်လေးကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး... "ဟုတ်လား …ကောင်းတာပေါ့ '' ဆိုေ့တာ့နှင်းရည်က … "သူ့ကို... ဒါပေမဲ့… ငါ့အကိုဆုံးတာမှ ၁ဝရက်ပဲ ရှိသေးတယ်လေ နင့်ကိုအဖြေပေးလိုက်ရင် ရွာထဲက လူတွေက ငါ့ကိုဘယ်လိုပြောမလဲ'' နှင်းရည်ပြောတာလဲ ဟုတ်နေတာကြောင့် ရဲလေး ငြိမ်သွားသည်။ သို့သော် နှင်းရည်စကားထဲမှာ အဖြေပါနေပြီဆိုတာလဲ သူသိလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နှင်းရည်ပ့ါးစပ်က ဖွင့်ပြောတာကို ရဲလေး ကြားချင်သည်။ တခြားရောက်တက်ရာရာ စကားတွေ ပြောနေကြပြီး ည၈နာရီထိုးခါနီးတော့ ရဲလေး   နှင်းရည်ကို နှုတ်ဆက်ကာပြင်ဖို့ပြင်သည်။ နှင်းရည်က သူ့ကို အိမ်တံခါးနားအထိ လိုက်ပို့ပေးသည်။ ရဲလေး အိမ်ပြင်ထွက်သွားပြီး နှင်းရည်ရဲ့... "ရဲလေး '' ဆိုတဲ့ခေါ်သံကြောင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နှင်းရည်က အိမ် တံခါးပေါက်မှာ ရပ်နေသည်။ ရဲလေးက ... "ဘာလဲ နှင်းရည်'' လို့မေးလိုက်တော့ နှင်ရည်းက သူ့ကို အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ "နင့်ကိုချစ်တယ် …'' ဆိုပြီးပြောချလိုက်တော့.… ရဲလေး ကြောင်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဝမ်းသာသွားသည် ပျော်သွားသည်။ သူ နှင်းရည်ဆီကိုပြေးသွားတော့ နှင်းရည်က သူ့ကိုလျှာထုတ်ပြောင်ပြကာ တံခါးဆွဲပိတ်သွားသည်။ နေနှင့်အုံး နောက်မှတွေ့မယ် လူကိုဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်အောင် လုပ်သွားတယ် ဆိုပြီးကြုံးဝါကာ အပျော်တွေနဲ့ ရဲလေး သူ့အိမ်သို့ပြန်သွားတော့သည်။ . "အောင်မလေးတော့်… ကယ်ကြပါအုံး … ကျမကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေပါတယ်… ကျိုးကုန်ပါပြီ … သွားတွေ …သွားတွေ...'' မျက်နာသစ်ပီးကာစ သူကြီးဘခက် စောစောစီးစီး ဆူဆူညံ့ညံ့အသံများကြောင့် အိမ်ရှေ့ဝါရံတာမှ ထွက်ကြည့်မိသည်။ အရက်သမား သာအေး နဲ့ မိမွှေး တို့လင်မယားရန်ဖြစ်နေကြပြီထင်တယ်။  ရွာထဲကလူသုံးလေးရာက်နဲ့သူ့အိမ်ဆီနေကြလို့ ဦဘခက် အိမ်အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။ မျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ မိမွှေးက သူ့ကိုမြင်တော့ "သူကြီးရယ် ကျမကိုကယ်ပါအုံး'' "ဘာဖြစ်တာလဲ ပြော'' မိမွှေးတို့လင်မယားနဲ့ပါလာတဲ့ ရွာထဲမှ လူသုံးယောက်က မိမွှေးနဲ့အတူ ခုံတန်းလျှားပေါ် ထိုင်လိုက်ကြပေမဲ့ သာအေး ကတော့ မတ်တပ်ရက်လျှက် …အရက်နံ့ကလဲထောင်လို့ "ကိုသာအေး ကျမကိုထိုးတယ်'' "ဘာနဲ့ထိုးတာလဲ'' ဦးဘခက် မိမွှေးကိုမေးလိုက်သည်။ "လက်သီးနဲ့ပေါ့ သူကြီးရဲ့ …ဘာနဲ့ထိုးရမှာလဲ'' "အေးလေ …ဘာကိစ္စထိုးရတာလဲ ဒါမေးတာ …နင်ကလဲ'' "အို …ကျမ ဘယ်မျက်နာနဲ့ပြောရမှာလဲရှင် …ပြောမထွက်ပါဘူး… အဟင့်'' မိမွှေးကပြောလဲ ပြောငိုလဲငိုနေသည်။ "နင်မပြောလို့ငါက ဘယ်လိုသိမှာလဲ… ကဲ… နင်မပြောချင် သာအေးမင်းပြော …ဘာလို့ထိုးတာလဲ မင်းက'' "မယားဝတ္တရာမကျေလို့ထိုးတာပါ …သချီးး …အဲ  …သူကြီး'' "ဘယ်လိုမကျေတာတုန်း'' "သူကြီး …မယားဝတ္တရားငါးပါးသိလား'' သူကြီးဘခက် အခက်တွေ့ပြီ။ သူလဲ သေသေချာချာမသိ အရှက်တော့ အကွဲမခံနိုင် သာအေးကိုပြန်ဟောက်ရသည်။ "ဟေ့ကောင်… ငါ့ကိုမေးခွန်းပြန်မထုတ်နဲ့ … ငါမေးတာပဲဖြေ'' "ကျနော် ငါးခုစလုံးမပြောပါဘူး… တခုပဲပြောမယ် အဲ့တခုကပဲ အရေးကြီးဆုံးပဲ …လင့်အလိုကို လိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကိုမလိုက်နာလို့ ထိုးတာပါ …သူကြီး'' "မိမွှေး   … နင့်ယောကျ်ားပြောတာဟုတ်လား နင်က ဘယ်ဟာကိုမလိုက်နာတာလဲ'' "သူကြီးရယ် သူ့ကိုပဲမေးလိုက်ပါ… ကျမရှက်လွန်းလို့ပါ'' "မင်းပဲပြော သာအေ …ငါမနက်စာတောင် မစားရသေးဘူး'' "ဒီလိုပါ သူကြီး ဒီကောင်မပေါ့… ကျနော်ဖင်ချချင်ပြောတာကို လက်မခံဘူးလေ ဒါလင့်အလိုကို မလိုက်တာပဲ …ဘယ်လောက်ဆိုးတဲ့ အပစ်လဲ'' သူကြီးဘခက် မျက်လုံးပြူးရပြီ။ သာအေးက မူးမူးရူးရူးနဲ့ ဘယ်သူ့မှဂရုမစိုက် ဒဲ့ကြီးပြောချလိုက်က်လို့။ သူတို့နဲ့ ပါလာတဲ့ ရွာထဲကလူတွေကတော့ တခွိခွိနဲ့ရီနေကြသည်။ ကိုယ်ကသူကြီးဆိုတော့လဲ ဖြေရှင်းပေးရတော့မည် ပြောရရင် ဒီကိစ္စက ပုဂ္ဂိုလ်ရေးပြသနာ သူနဲ့မဆိုင် ရောက်လာတော့ ရသလောက်တော့ ဖြန်ဖြေပေးလိုက်မယ်လို့ ဦးဘခက် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ "အို… သူ့ဟာကြီးနဲ့သာခံရရင် ကျမဖင်ကွဲပြဲသွားမှာပေါ့လို့ ကောက်ညင်းကျည်တောက်ကြီးကျနေတာပဲ'' "နင်ဘာမှ ဆငိခြေပေးမနေနဲ့ မိမွှေး …နင့်ကို အဲ့ဒါကြောင့် ဖယောင်းတိုင်နဲ့အရင်ကျင့်ပါလို့ မပြောဘူးလား'' ဘေးကလူတွေကရီနေကြသော်လဲ ဦးဘခက်ကတော့ သာအေး နဲ့ မိမွှေးအပြန်အလှန်ပြောတာကိုသာ နားထောင်နေသည်။ "သာအေး… မင်းကလဲ အရှေ့တင်ဆိုတော်ရောပေါ့… အကြမ်းမဖက်နဲ့လေကွာ … မနေနိုင်ရင်လဲ လင်မယားနှစ်ယောက်ငြိပေါ့ …လိုအပ်ရင် အုံးဆီလေး ဘာလေးသုံးပေါ့ ဟုတ်ဖူးလား…'' "သူကြီးကလဲ သူ့ဆီလာတိုင်ပါတယ်ဆိုမှ မြှောက်ပေးနေပြန်တယ်...'' မိမွှေးစကားကြောင့် ဦဘခက် ဒေါသူပုန်ထတော့သည်။ "မိမွှေ နင်ငါ့ကု့ိ မစော်ကားနဲ့ တကယ်ဆိုဒါ နင်တို့လင်မယားကိစ္စ ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး သွားကွာ သွား နင့်တို့ဖာသာဘယ်အပေါက်ပဲလုပ်လုပ် နောက်ကို ဒီကိစ္စအတွက် င့ါဆီမလာနဲ့ '' ဦးဘခက် ထသောင်းကျန်းတော့မှ သာအေးတို့လင်မယားနဲ့ ရွာမှလူတချို့လဲ မျက်နာငယ်လေးတွေဖြင့် ထပြန်သွာတော့သည်။ သာအေးတို့ပြန်သွားမှ ဦးဘခက်အိမ်ပေါ် ပြန်တက်သွားကာ  သူ့သမီ အိဝါကို ရွာလယ်က နှင်းရည်တို့ဆိုင်ကို ဆေးလိပ် သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ခန်းထဲ၌ ချက်ပြုတ်နေတဲ့ သူ့မိန်းမရီရီခင် ဆီသို့ထွက်သွားသည်။ "ရီရီ… ကိုယ် ဆာနေပြီကွယ်'' "နေအုံး ကျက်တော့မယ်'' "လုပ်ပြီ ရီရီကလဲ ထမင်းဆာတာကိုပြောတာမှ မဟုတ်တာ… ခွိခွိ'' ဒေါရီရီ ပန်းကန်ဆေးနေရာမှ သူ့ယောကျ်ား ဘခက်ဆီလှည့်ကြည့်တော့ ပုဆိုးအောက်က ငေါငေါကြီးကိုမြင်ပြီး... "ရှင်ဟာလေ …လူမထ လီးအရင်ထတဲ့လူ'' "ပြောနေကြာပါတယ် ရီရယ် သမီးမလာခင်လေး …ခွိခွိ'' ဦးဘခက် ရီရီခင်ကို လက်ဆွဲကာ အိပ်ခန်းထဲဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒေါ်ရီရီခင် ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့်ပါသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ရီရီခင်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ပုဆိုးချွတ်ကာ လီးဖြင့်တေ့လိုက်ပြီး အရည်တွေ လဲလောင်းချလိုက်သည်။ နေရာလွဲပြီး ရောက်လာလို့ ရီရီခင် သူ့ယောကျ်ားကို မေးလိုက်သည်။ "အဲ့ဒါဘယ်ကိုလာတေ့နေတာလဲ …ပီးတော့ ဘာရည်တွေလောင်းချလိုက်တာလဲ '' "အုံးဆီတွေလောင်းချတာ… ဖင်လိုးမလို့'' "အို… နာမှာပေါ့… ရီ တခါမှဖင်မခံဖူးပါဘူးဆို'' "ဟုတ်လား …မြဒင်ကိုကော ဖင်မခံဖူးဘူးလား'' "ဟင့်အင်… နောက်တခါမှ ခံပေးမယ် စဉ်စားထားတုန်း သူက ဟိုကောင်မ ဝါဝါကို ခိုးပြေးသွားတယ်လေ'' မြဒင် ဖင်လိုးမသွားဘူဆိုသဖြင့် သူကြီးဘခက် ပျော်သွားသည် သူဖင်ပါကင်ဖွင့်ရတော့မည်။ "အာ့    … ့ နာတယ် …အောင့်တယ်… ကိုဘခက် ပြန်ထုတ်ပေး'' ဦးဘခက် သူ့လီးကို ဒစ်ဝင်ရုံ ရီရီခင့် ဖင်ထဲဖိသွင်းလိုက်သည်။ "ရီ …  ငြိမ်ငြိမ်နေကွယ် မယာဝတ္တရားငါးပါးထဲမှာ ဒါလဲပါတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား'' "ဟင်… ကြားဖူးပါဘူး'' "လင့်အလို့ကိုလိုက်ရမယ်ဆိုတာလေ… ဒါတောင် မသိဘူးလားမိန်းမရယ်'' အခုတော့ သာအေးအလုံးက ဦးဘခက်ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေပြီ။ "သေပါဘီ… သေပါဘီ'' ရီရီခင်… ခါးကော့သွားသည်။ ဦးဘခက် လီးက သူ့ဖင်ထဲတချောင်းလုံးဝင်လို့သွားပြီ။ #Credit